Mijn vriendinnen bellen liever niet met mij

En dat is niet vanwege mijn stem. Mijn stem? Als ik enthousiast ben, schijn ik soms een schelle stem te hebben. Daar krijg ik regelmatig opmerkingen over.

Een oud echtpaar op het terras dat subtiel vraagt of het wat zachter kan; Een barman in de kroeg die antwoord met ‘hoofdpijn’, als ik hem vraag wat ie van me krijgt als ik wil betalen; Iemand die na een concert aan mijn vriend vraagt of ik altijd zo’n stem heb..

Dat terzijde. Niet de reden dus.

Ik vind mezelf niet zo goed in ditjes en datjes. Koetjes en Kalfjes. Een van de redenen dat ik netwerkborrels vermijd.

Vermeed.

Volgende week ga ik namelijk zakelijk speeddaten op een boot. En daar heb ik stiekem best veel zin in. Ineens besefte ik: hoe kan ik mezelf niet goed vinden in netwerken als ik het nooit geprobeerd heb?

De twijfel is wellicht ontstaan door mijn gebrek aan bel-talent. Ik kan jaloers zijn op mensen die uren aan de telefoon kletsen zonder het ergens over te hebben.

Aan de telefoon ben ik kort en bondig. Zakelijk en to-the-point. Dat was vroeger al, zelfs als ik belde met mijn vriendinnen.

Vriendinnen belden met een vraag, we bespraken de kwestie of plande een afspraak. Daarna rondde ik het gesprek af. Vaak had ik al opgehangen voor ze het doorhadden. Bellen met mij was geen feestje.

Dat is niet omdat ik geen interesse heb. Ik was gewoon niet zo goed in telefoneren. Ik kan uren praten, kletsen en filosoferen. Maar alleen in ‘real life’. Iemand kunnen aankijken & aanvoelen als we praten.

Bellen is niet iets wat in mijn systeem zit, maar het is wel iets dat ik leer. Bij zowel vriendinnen en klanten hang ik niet meer na een gesprek van 2 minuten op. Al spreek ik ze nog steeds liever ‘face to face’.

En dat ‘face to face’ kletsen is precies wat ik komende week met de netwerkborrel van WENN ga doen!